Warto poznać

Fort pancerny powstał w latach 1897–1898. Posiadał cztery wieże pancerne dla dział, którymi miał bronić traktu wiedeńskiego - biegnącego na tym odcinku obecną ul. Zakopiańską - i wzmacniać południową flankę twierdzy. Nie wziął udziału w I wojnie światowej, ale wojsko wykorzystywało go do 1958 r.

To mały fort pancerny powstały w latach 1897–1898, który niegdyś tworzył w zasadzie jedno dzieło obronne z fortem 52 ½ N „Skotniki”. Obecnie oba forty dzieli ulica, ale kiedyś były otoczone wspólnym wałem i zasiekami. Miał bronić miasta od strony Podgórek Tynieckich i drogi na Oświęcim, a także wspierać pobliskie umocnienia. Jego uzbrojeniem były dwie armaty w dwóch wieżach.

Wzgórze św. Bronisławy, na którym usypano kopiec Tadeusza Kościuszki góruje nad miastem. Austriacy uznali je za kluczowe w systemie obrony Krakowa – można było z niego bronić miasta od strony zachodniej. Fort wybudowano w latach 1851–1856, a w latach 1907–1910 w jego sąsiedztwie wybudowano system umocnień wspomagających obronę.

Mury miejskie broniły Krakowa od końca XIII wieku, a dwieście lat później wzmocniono je okrągłą basteją zwaną Rondlem lub Barbakanem. Umocnienia sprawdzały się przez kilka stuleci. Chroniły miasto przed Tatarami, wojskami czeskimi, pretendentami do tronu Rzeczypospolitej, a potem przez jakiś czas opierały się Szwedom w czasie potopu, po raz ostatni stawiły opór najeźdźcom w czasie konfederacji barskiej w 1768 roku. Do legendy przeszedł wówczas strzał z rusznicy oddany przez rzemieślnika z Bractwa Kurkowego Marcina Oracewicza, który celnie trafił i zabił dowodzącego atakiem carskiego oficera.

Fort artyleryjski powstał w latach 1884–1886. Był pewnego rodzaju eksperymentem, hybrydą, która połączyła kilka szkół fortyfikacyjnych – francuską, niemiecką, belgijską i austriacką, a także wykorzystano doświadczenie z wojny bałkańskiej 1877-1878. W środku znajdował się rozbudowany systemu komunikacji z pierwszym w Krakowie trójpoziomowym podziemnym skrzyżowaniem.

Zanim Wawel stał się rezydencją polskich królów, a Kraków – stolicą całego państwa, wzgórze wawelskie zostało już umocnione. Wraz ze wzrostem znaczenia miasta rezydencja książęca, a niedługo potem królewska, była coraz lepiej chroniona – umocnienia dostosowywano do wymogów czasów, a jednocześnie dbano o ich majestatyczność.